Het grote gat van de kleine dame

In Madame Petit, 1933

Madame Petit.  Nu een gapende leegte in de Carrer l'Arc del Teatre, maar ooit voor geen gat te vangen.  Barcelona befaamdste huis van plezier inspireerde Jean Genet  voor zijn beschrijving van het bordeel La Féria, in zijn roman Querelle de Brest (1947). In de Engelse vertaling van Gregory Stradham:

Her advice to her ‘girls’ was to be a ministering angel to these gentlemen; for the official from Police Headquarters in love with Carmen, to be deprived of his jam; to the old Admiral, who strutted about naked gobbling like a turkey-cock, a feather stuck of his behind and pursued round the room by Elyane dressed up as a farmer’s wife; an angel to Mr Clerk who liked to be rocked to sleep; an angel the man who was chained to the foot of the bed where he would bark like a dog.

Bij Madame Petit kon je terecht voor elke seksuele wens, hoe onschuldig of juist extravagant ook. In Genets opsomming ontbreekt vreemd genoeg wel de huisspecialiteit, de ménage à trois.

Spionnen en diplomaten
 De Franse schrijver/avonturier bezocht het bordeel begin jaren dertig. De glorietijd van Madame Petit was op dat moment al een decennium voorbij. De gouden jaren waren begonnen met de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog in 1914. Spanje was neutraal. Spionnen, diplomaten, intellectuelen en ander buitenlands volk overspoelden Barcelona.

Voor morbide ingestelden was er een

kamer met doodskist en kandelaren

Het oudste beroep van de wereld profiteerde; de bordelen werden talrijker en ook luxer. Het meest luxe was Madame Petit, een bordeel dat dateerde van een ander ‘toeristisch’ topmoment, de Wereldtentoonstelling van 1888. De eerste bedrijfsleidster was hoogstwaarschijnlijk een Franse madame. Maar of zij de naam Petit droeg, is een eeuwig mysterie.

Vleselijke lusten
Petit was het bordeel in zijn hoogtijdagen niet bepaald. Het ging eerder om een middelgrote onderneming. Een bedrijf voor vleselijke lusten, met vijftig werkneemsters (plus een paar werknemers voor homoseksueel vertier) en eerste klas gereedschap. Zo beschikte Petit over een zespersoons ‘orgiebed’ en een uitgebreide garderobe voor erotische verkleedpartijen. Voor morbide ingestelden was er een kamer met doodskist en kandelaren. Randvoorzieningen waren onder meer een in-house kliniek en idem restaurant.

Betalen deed je met de eigen Madame Petit munten.  En zoals altijd hadden de rijken twee streepjes voor, in de vorm van een privé-salon. Of zij deze desgewenst bereikten via een geheime tunnel die begon in het Liceu-theater aan de Ramblas, zoals werd gefluisterd door tijdgenoten? Ook dat zal wel altijd geheim blijven.

In 1936, een paar jaar na Jean Genets verblijf in Barcelona, brak de Spaanse Burgeroorlog uit. Déze oorlog bracht geen nieuwe stroom klanten, maar slechts verder verval. In 1956 betekende een –tot mislukken gedoemd - verbod op prostitutie de genadeslag. In het pand kwam een pensioen, Los Arcos. Weer veel later werd het afgebroken.

We´re all gonna be just dirt in the ground, zingt Tom Waits. Of een gat in de straat.

Madame Petit nu

BCN BITES - kijk voor meer nieuws over Barcelona en Catalonië op onze Facebook pagina!