Niemand die zo impopulair was in het middeleeuwse Barcelona als de beul. Uiteraard onder de terdoodveroordeelden, maar ook vrije burgers meden hem als de pest. De man aanraken was er niet bij. Kleermakers weigerden dan ook om de beul een fatsoenlijk pak aan te meten. Reden waarom deze gedwongen was gekleed te gaan in een juten zak die om de middel was vastgebonden.
En waar moest deze ongewenste gast wonen? Het stadsbestuur vond de oplossing vioor dit heikele vraagstuk tijdens een emotionele vergadering:
“De beul moet buiten de stadsmuren wonen”, opperde een raadslid. “Zijn werk is weliswaar nodig, maar om een officieel beroep gaat het niet. Geen enkel gilde-lid wil de beul als buurman.”
“Alle steden moeten hun burgers huisvesten en beschermen”, sprak een ander. “Het is Barcelona onwaardig om een burger die voor de stad werkt te dwingen buiten de muren te wonen.”
Verhitte discussie
Een verhitte discussie barstte los, die pas eindigde toen een van de oudste raadsleden het woord vroeg.
“De beul”, zo zei de grijsaard, “kan niet binnen de stadmuren leven, omdat zijn werk niet geliefd is bij de burgers, nietwaar?”
Alle aanwezigen beaamden dit.
“En”, ging het raadslid verder, “buiten de stadsmuren leven kan hij evenmin, omdat Barcelona iemand die voor de stad werkt niet kan weren. Toch?”
Ook hier was iedereen het mee eens.
“Dan lijkt mij de oplossing simpel”, concludeerde de man, met twinkelende pretoogjes. “De beul gaat in de muur wonen.”
“Een briljant plan”, juichte het gezelschap in koor. De volgende dag al werd met de uitvoering begonnen.
En zo komt het dat we op het Plaça del Rei, tussen de Santa Àgata kapel en het Historisch Museum van de stad, beide gebouwd op de Romeinse muur van de stad, nu een groot raam zien Ooit, zat hier een deur; de toegang tot het huis van de beul.
BCN BITES - kijk voor meer nieuws over Barcelona en Catalonië op onze Facebook pagina!
En waar moest deze ongewenste gast wonen? Het stadsbestuur vond de oplossing vioor dit heikele vraagstuk tijdens een emotionele vergadering:
“De beul moet buiten de stadsmuren wonen”, opperde een raadslid. “Zijn werk is weliswaar nodig, maar om een officieel beroep gaat het niet. Geen enkel gilde-lid wil de beul als buurman.”
“Alle steden moeten hun burgers huisvesten en beschermen”, sprak een ander. “Het is Barcelona onwaardig om een burger die voor de stad werkt te dwingen buiten de muren te wonen.”
Kleermakers weigerden om de beul een fatsoenlijk pak aan te meten
Een verhitte discussie barstte los, die pas eindigde toen een van de oudste raadsleden het woord vroeg.
“De beul”, zo zei de grijsaard, “kan niet binnen de stadmuren leven, omdat zijn werk niet geliefd is bij de burgers, nietwaar?”
Alle aanwezigen beaamden dit.
“En”, ging het raadslid verder, “buiten de stadsmuren leven kan hij evenmin, omdat Barcelona iemand die voor de stad werkt niet kan weren. Toch?”
Ook hier was iedereen het mee eens.
“Dan lijkt mij de oplossing simpel”, concludeerde de man, met twinkelende pretoogjes. “De beul gaat in de muur wonen.”
“Een briljant plan”, juichte het gezelschap in koor. De volgende dag al werd met de uitvoering begonnen.
En zo komt het dat we op het Plaça del Rei, tussen de Santa Àgata kapel en het Historisch Museum van de stad, beide gebouwd op de Romeinse muur van de stad, nu een groot raam zien Ooit, zat hier een deur; de toegang tot het huis van de beul.BCN BITES - kijk voor meer nieuws over Barcelona en Catalonië op onze Facebook pagina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten