De Spaanse onderwijsminister José Ignacio Wert kent zijn klassieken. Met zijn ´verspaansing´ van het Catalaanse onderwijs schaart hij zich in een lange traditie. Deze begon ooit koninklijk, in 1715, met Filips V en zijn ‘instructie’ voor het Catalaanse onderwijs.
Daarover een ander keer. Vandaag eerst de Spaanse dictators uit de vorige eeuw en hun taalstreken – die, net als nu, overigens net zo goed gericht waren tegen de andere regionale talen van Spanje, iets wat in Catalonië nogal eens wordt ‘vergeten’.
We beginnen in de jaren twintig en Miguel Primo de Rivera. Op 11 juni 1926 kwam diens Ministerie van Openbare Instructie met een decreet dat veel dorpsonderwijzers de stuipen op het lijf moet hebben gejaagd. Artikel 1 zwaait met sancties voor meesters die het wagen geen onderwijs te geven in het Spaans, in de tekst aangeduid met ´de officiële taal´. Zelfs dreigt een ‘onmiddellijke schorsing’ van drie maanden; zonder salaris uiteraard.
Recidivisten konden helemaal de onderwijzersborst natmaken. Herhaaldelijk zondigen (artikel 2) geeft het Departement van Educatie en Schone Kunsten namelijk het recht de slechterik te verbannen naar een andere provincie, naar een lokaliteit die even groot of zelfs kleiner is dan de originele standplaats van de rebelse meester, en waar, huiver, huiver…de enige gesproken taal de officiële taal is!
Primo de Rivera´s collega Franco was begin jaren veertig nog onverbiddelijker. Op 31 juli 1940 kwam El Gaudillo met een rondschrijven voor alle staatsambtenaren, getiteld El uso del idioma nacional en todos los servicios.
Alléén Spaans dus. Op het gebruik van andere talen volgde ipso facto (is dat geen Latijn?) ontslag, zonder mogelijkheid van beroep.
De mooiste is echter een verordening uit de jaren vijftig van de Franco-regering, de Junta de Defensa Nacional. Doel: españolizar la enseñanza, verspaansing van het onderwijs.
Waar hebben we dat meer gehoord? Minister Wert, een dag na zijn uitspraak: “Als mijn woorden iemand doen denken aan het verleden, dan heeft hij een mentaal probleem. ”
Tja:
Daarover een ander keer. Vandaag eerst de Spaanse dictators uit de vorige eeuw en hun taalstreken – die, net als nu, overigens net zo goed gericht waren tegen de andere regionale talen van Spanje, iets wat in Catalonië nogal eens wordt ‘vergeten’.
We beginnen in de jaren twintig en Miguel Primo de Rivera. Op 11 juni 1926 kwam diens Ministerie van Openbare Instructie met een decreet dat veel dorpsonderwijzers de stuipen op het lijf moet hebben gejaagd. Artikel 1 zwaait met sancties voor meesters die het wagen geen onderwijs te geven in het Spaans, in de tekst aangeduid met ´de officiële taal´. Zelfs dreigt een ‘onmiddellijke schorsing’ van drie maanden; zonder salaris uiteraard.
Recidivisten konden helemaal de onderwijzersborst natmaken. Herhaaldelijk zondigen (artikel 2) geeft het Departement van Educatie en Schone Kunsten namelijk het recht de slechterik te verbannen naar een andere provincie, naar een lokaliteit die even groot of zelfs kleiner is dan de originele standplaats van de rebelse meester, en waar, huiver, huiver…de enige gesproken taal de officiële taal is!
Primo de Rivera´s collega Franco was begin jaren veertig nog onverbiddelijker. Op 31 juli 1940 kwam El Gaudillo met een rondschrijven voor alle staatsambtenaren, getiteld El uso del idioma nacional en todos los servicios.
Alléén Spaans dus. Op het gebruik van andere talen volgde ipso facto (is dat geen Latijn?) ontslag, zonder mogelijkheid van beroep.
 |
| Lagere- schoolleerlingen in de Catalaans stad Lleida, jaren vijftig. |
De mooiste is echter een verordening uit de jaren vijftig van de Franco-regering, de Junta de Defensa Nacional. Doel: españolizar la enseñanza, verspaansing van het onderwijs.
Waar hebben we dat meer gehoord? Minister Wert, een dag na zijn uitspraak: “Als mijn woorden iemand doen denken aan het verleden, dan heeft hij een mentaal probleem. ”
Tja:
Ook wij kennen onze klassiekers.
(Bron: http://antoniomaestre.wordpress.com)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten