Deze olijke zwarte kat is een creatie van de Columbiaanse kunstenaar Fernando Botero. El Gato staat na een zwerftocht door de stad al weer jaren aan de Rambla del Raval.
Het volksgeloof wil dat de zwarte kat de beste bondgenoot is van heksen. Sterker nog: hun bondgenootschap gaat soms zelfs zo ver dat kat en heks hetzelfde wezen kunnen zijn.
Nu willen wij Botero's gezellige dikkerd nergens van beschuldigen, maar feit is dat min of meer op El Gato´s huidige standplaats ooit de Font de les Bruixes was, de Bron van de Heksen. Van het water, zo wordt er in de stad gefluisterd, dronken alleen slechte mensen; toverkollen en andersoortige magiërs gebruikten het voor hun brouwsels. Vlakbij de bron moet gedurende eeuwen zelfs een heksenschool hebben gestaan, waar aspirant-toverkollen werden onderwezen in de zwarte kunsten.
Mmm, dit geeft toch wel te denken. I ain´t superstituous, but a black cat crossed my trail.
BCN BITES - kijk voor meer nieuws over Barcelona en Catalonië op onze Facebook pagina!
Oké, Nederlander Rick Treffers en zijn band Mist hebben als basis Valencia. Maar de videoclip van de nieuwe single Go werd opgenomen in Barcelona. Met in de vrouwelijke hoofdrol bovendien Sara Winkels, dochter van stadskenner Edwin.
BCN BITES - kijk voor meer nieuws over Barcelona en Catalonië op onze Facebook pagina!
Vandaag in de Volkskrant: de stem van Barcelona, Manel Vich. Vanaf 1956 is de Vich (77) de vaste speaker van het stadion dat Barça dat jaar betrok: Camp Nou. Hieronder de korte film die Johan Kramer over dit fenomeen maakte:
Koetsen, fietsen en zeilboten, maar ook de eerste olifant in de dierentuin. Wie een blik wil werpen op het leven in Barcelona rond 1900 bezoekt de komende maanden het Modernisme-museum van de stad. Daar zijn tijdelijk niet eerder gepubliceerde foto´s uit die periode te zien, onder de titel Retrat de Barcelona, evolució d’ una ciutat (Portret van Barcelona, de evolutie van een stad).
Een eenzijdige blik is het wel. Wat we zien zijn vooral scènes uit het leven van de gegoede burgerij. Geen foto´s dus van de ellende en armoede in bijvoorbeeld El Raval. Wél veel plaatjes van welvarende Eixample-bewoners en hun pleziertjes.
Misschien hoort dat ook wel bij een museum dat is gewijd aan het Modernisme. De rijke fabriekseigenaren van Barcelona besteedden hun geld immers liever aan fraaie Modernistische panden in de Eixample dan aan het verbeteren van de leef- en werkomstandigheden van hun arbeiders.
Niet te zien op de tentoonstelling: straatkinderen in Barcelona rond 1900.
Een treffend voorbeeld is wat er gebeurde tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het neutrale Spanje leverde goederen aan beide kampen. Het geld stroomde binnen. Nooit werden in de Eixample zoveel fraaie panden gebouwd als in de periode 1914-1918. De lonen ondertussen stegen licht, de kosten voor basisgoederen veel meer. Nettoresultaat voor de arbeiders: een terugval in levensstandaard van 25 procent.
Een in het museum vertoonde documentaire vertelt het achtergrondverhaal bij de foto´s. Hieronder de trailer.
Retrat de Barcelona, evolució d’ una ciutat . Museu Modernisme Bcn . Nog t/m 15 oktober 2015.
Carrer Balmes 48. Di t/m za, 10.30- 19.00 uur. Zo 10.30-14.00 uur. Ma en feestdagen gesloten. Metro: Paseo de Gracia (Líneas 2, 3 y 4), Universitat
(Líneas 1 y 2).
De mensen passeren als de wind. De waarheid van God blijft eeuwig.
Het is een mooie tekst die je kunt lezen in de Pati de les Dones van het CCCB, befaamd cultuurcentrum van Barcelona en ooit deel van het Casa de Caritat (1802-1957) in de wijk El Raval.
Woorden die minstens voor de helft kloppen. Kijk maar naar de cijfers. In 1858 telde Spanje 48 van deze Huizen van Barmhartigheid, met in totaal 35.000 kinderen. In 1859 kwamen er 17.00 kinderen bij en stierven er 12.300. Een ritme dat voor de rest van de eeuw ongeveer hetzelfde bleef.
Een moeder die haar kind verlaat vermoordt het niet met haar eigen handen, maar veroordeelt het bijna tot een zekere dood, schreef een Spaanse opvoedkundige dan ook halverwege de 19e eeuw.
Geschiedvervalsing
Of de waarheid van God eeuwig blijft? Wie het weet, mag het zeggen. De tekst zelf – en die van de andere majolica`s van de Pati de les Dones - is overigens een stukje nationalistische geschiedvervalsing uit de vroege jaren 90, toen dit deel van het Casa de Caritat werd herschapen in het CCCB. Want oorspronkelijk waren de stichtelijke wijsheden in het Spaans geschreven, en niet in het Catalaans, zoals nu.
Dat beweert althans een bejaarde man die mijn onlangs op de Pati aansprak. Hij zou het moeten weten, als een van de laatste bewoners hier - het Casa de Caritat verhuisde in 1957 naar de gezondere en groenere omgeving van de buitenwijk Vall d’Hebron.
"Als je in het Casa de Caritat hebt gezeten, vertrouw je voor de rest van je leven niemand meer echt”
Nog altijd komen hij en andere oud-bewoners wekelijks bij elkaar in het café-restaurant van het CCCB, zo vertelde de man. Om foto´s uit te wisselen. En herinneringen. Goede, maar ook slechte. “De meesten van ons zijn vrijgezel gebleven. Als je in het Casa de Caritat hebt gezeten, vertrouw je voor de rest van je leven niemand meer echt.”
De eetzaal van het Casa de Caritat.
Meer herinneringen aan het Casa de Caritat: Meer weten over het Casa de Caritat? Lees'Stad binnen Barcelona', mijn laatste post op de blog van Orange Monkey Tours!
