Het is de tweede
morgen na de Spaanse verkiezingen. De extreemrechtsen van Vox kraaien nog
steeds victorie over de linkse haan. In Catalonië hebben de independendistas
gewonnen, maar niet genoeg voor de meerderheid.
Ik zit op een
terras en drink koffie. Verderop in de straat verwijdert een man van de
gemeente met harde hand de verkiezingsposters van de lantaarnpalen.
Uit de apotheek
naast mij stappen twee mannen. Ze zijn van mijn leeftijd, maar een stuk minder
in vorm, dat zie je zo. Man één heeft een doosje medicijnen in de linkerhand,
de ander omklemt een forse doos met zijn rechtervuist.
Kleine Doos
begint druk te praten over gezondheidszaken. Grote Doos luistert en klinkt af
en toe instemmend. Minutenlang gaat het door.
Dan krijgt achter
ons Carlos Puigdemont een forse klap van de gemeenteman.
De rebellenleider
in ballingschap blijft er stoïcijns onder. Even lijkt het zelfs of hij ook de
andere wang toe zal keren.
Kleine Doos valt
een moment stil, maar oreert dan vastberaden door. Zíjn stem doet in ieder
geval geen stap terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten